موش هایی که به عنوان آفت در خانه ها وجود دارند به طور کلی به عنوان موش های خانگی شناخته می شوند. در نوعی از دسته بندی، این موش ها به دو دسته موش خانگی و موش صحرایی نیز تقسیم بندی می شوند.
موش ها و موش های صحرایی از نظر ظاهر متفاوت هستند، البته تفاوت های دیگری نیز در جزئیات رفتاری آن ها وجود دارد. تلاش برای شناخت این جوندگان زمانی موفقیت آمیز خواهد بود که شما به تمام آسیب‌های ناشی از وجود آن ها نیز واقف باشید.
دانستن مواردی مانند رفتارهای آن‌ها، اولویت های غذایی و محل سکونت شان می تواند در کنترل کردن موش ها به شما کمک کند. کارهایی که باید برای کنترل جمعیت موش‌ها انجام شود لزوماً کارهایی نیست که باید برای کنترل موش‌های صحرایی انجام بگیرد.
تله موش‌های کوچک که برای موش های خانگی به کار گرفته می شوند برای موش‌های صحرایی بزرگ کار نمی کنند. تله موش های صحرایی که روی زمین قرار می گیرند نمی توانند موش های صحرایی سقفی را که تمایل به بالا بودن دارند به دام بیندازد. به همین دلیل شناخت گونه مهاجم موش به خانه در به دام انداختن آن ها، کاملاً تأثیرگذار است.
موش ها از رایج ترین آفات جانوری در تمام دنیا هستند. این موش ها عبارتند از:
1. موش های نروژی یا موش فاضلاب
2. موش‌های صحرایی سقفی یا موش سیاه
3. موش های خانگی
مقایسه رفتارهای موش صحرایی در تقابل با موش خانگی
بین موش و موش های صحرایی، تفاوت های زیادی وجود دارد. یکی از مهم‌ترین تفاوت های رفتاری بین موش خانگی و موش صحرایی این است که موش خانگی بسیار کنجکاو است و موش صحرایی محتاط و محافظه کار است.
موش های صحرایی: موش های صحرایی محتاط هستند به این معنی که معمولاً از چیزهای جدیدی که سر راهشان هست دوری می کنند، تا زمانی که به آن عادت نمایند. به همین دلیل قبل از گذاشتن تله های ثابت برای موش های صحرایی، شما باید تله های متغیری را در مسیر موش های صحرایی قرار دهید.
موش های خانگی: موش ها بسیار کنجکاو هستند و در مورد هر چیز جدیدی کنجکاوی می کنند.
بنابراین شما باید درست برعکس کاری که برای موش های صحرایی انجام می دهید را به کار ببرید، تله موش ها را تنظیم کنید و درست در مسیر حرکت آن‌ها قرار دهید و اگر در چند روز اول موفق نشدید آن ها را بگیرید، احتمالاً تله را در جای اشتباهی قرار دادید و باید آن را جابجا نمایید.
موش‌های صحرایی به عنوان حیوانات گوشت‌خوار-گیاه‌خوار شناخته می‌شوند و تغذیه‌شان متنوع است. آن‌ها از غلات، میوه‌ها، سبزیجات، حشرات، و گوشت تازه به عنوان منابع غذایی استفاده می‌کنند
از طریق مصرف غذا و آب، موش‌های صحرایی می‌توانند در محیط‌های گوناگونی زندگی کنند. این موش‌ها برخی از انواع بیماری‌ها را نیز منتقل کرده و یا حامل بیماری‌زا باشند، بنابراین حفظ بهداشت و جلوگیری از ورود آن‌ها به محیط زندگی بسیار اهمیت دارد
مشخصه های فیزیکی
موش خانگی، موش صحرایی نروژی و موش صحرایی سقفی گونه هایی هستند که از بزرگ‌ترین خانواده جوندگان و پستانداران در جهان می باشد.
موش خانگی: دارای سر کوچک، پاهای کوچک، پوزه تیز، گوش های بزرگ و بدنی پوشیده از مو می باشند. این موش ها دارای موهای قهوه ای روشن با مقداری سایه خاکستری و دم تیره هستند. موش های خانگی بالغ، تقریباً 15 گرم وزن دارند. شکل فضولات این موش ها نازک و به صورت مستقیم است.
موش های صحرایی نروژی یا موش فاضلاب: بدن سنگین و ضخیم، پوزه صاف و گوش های کوتاه با موهای تیره دارند. این موش ها دارای موهای قهوه ای با سایه سیاه و یک پوشش کرکی هستند. دم آن‌ها در بالا تیره و در پایین کم رنگ است، موش فاضلاب بالغ، حدود 300 گرم وزن دارد. شکل فضولات این نوع موش ها کپسول مانند است.
موش صحرایی سقفی: بدن بلند و باریک، پوزه تیز، گوش های بزرگ و بدون مو دارند این موش های صحرایی دارای موهای خاکستری با سایه سیاه و پوششی صاف و دم تیره هستند. یک موش سقفی بالغ 200 گرم وزن دارد. شکل ظاهری فضولات این نوع موش ها دوکی شکل است.
تغذیه موش های خانگی
موش های خانگی کوچک همه چیز را می خورند و موش های صحرایی موش های کوچک خانگی را می خورند!
این موش ها ترجیح می دهند دانه غلات و گیاهان را بخورند، اما تقریباً از هر چیزی تغذیه می‌نمایند. یک موش، لانه خود را در یک جای مخفی در نزدیکی یک منبع غذایی می سازد. موش ها از هر ماده نرم یا کاغذ خردشده برای ساختن لانه استفاده می نمایند.
تولید مثل موش خانگی
در یک سال یک موش ماده می تواند بیشتر از 10 بار زایمان نماید و پنج تا شش نوزاد در هر زایمان به دنیا بیاورد. این یعنی بالای 60 بچه در یک سال. حال در نظر بگیرید که آن 60 موش به دنیا آمده در مدت زمان حداقل شش هفته می توانند خودشان نیز تولید مثل نمایند.
موش ها معمولاً حدود 9 تا 12 ماه زندگی می کنند.
قابلیت حرکت در موش های خانگی
این گونه از موش‌ها می توانند از دمشان کمک بگیرند و روی پاهای عقب خود بایستند. آن‌ها این کار را می کنند تا غذا بخورند، بجنگند یا بفهمند که کجا هستند. موش ها بسیار خوب می پرند. همچنین شناگر و کوهنوردان فوق العاده ای هستند. آن‌ها می توانند از جاهای ناهموار و سطوح عمودی بالا بروند می توانند حدود 30 سانتیمتر بپرند و در امتداد سیم کابل و طناب به راحتی بدوند.
موش های خانگی دونده های سریعی هستند. آن‌ها روی هر چهار پای خود حرکت می کنند و از دمشان برای حفظ تعادل استفاده می کنند. اگر آن‌ها وحشت کنند، خیلی سریع فرار می‌کنند. موش ها شب کارند و بیشترین فعالیت خود را از غروب تا طلوع آفتاب دارند. آن‌ها روشنایی را دوست ندارند ولی گاهی در طول روز به دنبال غذا از لانه شان بیرون می آیند و یا گاهی که امنیت لانه شال مختل می شود یک موش می تواند از یک سوراخ و شکاف به اندازه نیم سانتیمتر رفت و آمد کند.
حقایقی راجع به موش های خانگی
موش های خانگی یکی از 100 مهاجمان برتر در جهان به حساب می آیند.
موش های خانگی از موش های صحرایی می ترسند چون موش های صحرایی، آن ها را میکشند و میخورند. بوی موش صحرایی می تواند یک عامل بازدارنده قوی برای موش های خانگی باشد و بر رفتار آن‌ها تأثیر بگذارد. موش ها بوی خاصی دارند. موش ها بینایی خوبی ندارند اما حواس دیگر آن‌ها مانند شنوایی، بویایی، چشایی و لامسه بسیار قوی است.
موش‌ها را می توان در داخل و خارج از خانه ها در شهرها و مناطق روستایی یافت. علائم حضور موش ها شامل فضولات به جا مانده از آن ها، آثار جویدن روی اشیاء و صدای ناشی از آن‌ها است.
قابلیت حرکت در موش های صحرایی
موش های صحرایی می توانند از طریق سوراخی به قطر 1.5 سانتیمتر وارد خانه شوند.
موش های صحرایی شناگرهای ماهری هستند، به همین دلیل در فاضلاب ها زندگی می کنند و می توانند از طریق راه آب های شکسته یا توالت فرنگی وارد ساختمان شوند.
یک موش صحرایی برای رسیدن به غذا، آب یا پناهگاه از محل خودش بالا می آید.
موش‌های صحرایی یک روال منظم و یک مسیر مشخص را در پیش می گیرند و اگر چیز جدیدی در مسیرحرکتشان قرار بگیرد هر کاری که می تواند انجام می دهد تا از آن دوری کنند. موش های صحرایی معمولاً در فاصله 100 متری از لانه یا حفره خود رفت و آمد می کنند.
تغذیه موش های صحرایی
موش های صحرایی تقریباً همه چیز می خورند، اما ترجیح آن‌ها غلات و گوشت تازه می باشند. موش‌های صحرایی هر روز به مایعات نیاز دارند که اگر مایعات را در غذایی که می خورند دریافت نکنند باید آب پیدا کنند.
تولید مثل موش صحرایی
در یک سال، یک موش صحرایی نروژی ماده می تواند شش بار تولید مثل کند. در هر بار می تواند تا 12 نوزاد به دنیا بیاورد. این 72 موش صحرایی می توانند در 3 ماهگی شروع به تولید مثل کنند. تولید مثل اصلی موش‌های فاضلاب در بهار است. این موش ها می توانند 12 تا 18 ماه زنده بمانند.
موش های صحرایی سقفی دارای دوران بارداری کوتاه تری هستند و در یک سال 8 بار تولید مثل می کنند و در هر بار بیش از 8 هشت موش به دنیا می آورند.
زیستگاه موش صحرایی
برخلاف موش های خانگی که به ندرت کانال حفر می نمایند، موش های صحرایی در زیر ساختمان ها، در امتداد حصارها و در زیر گیاهان کانال حفر می کنند.
موش‌های فاضلاب عمدتاً در کانال، لوله و پناهگاه هایشان در زیر زمین مانند مجراهای فاضلاب زندگی می کنند. درحالی که موش‌های صحرایی سقفی در دیوارها، اتاق زیرشیروانی و درختان لانه سازی می کند.
حقایق مربوط به موش های صحرایی
علائم وجود موش‌های صحرایی در خانه شامل:
1. نشانه های به جا مانده از جویده شدن اجسام
2. فضولات
3. درز و شکاف ایجاد شده در سطح دیوارها هنگام ورود به خانه
مانند موش ها، موش های صحرایی نیز شب کار هستند و بینایی بسیار ضعیفی دارند اما دارای حس بویایی، چشایی و شنوایی بسیار قوی هستند.
در مقایسه با موش ها، موش های صحرایی بسیار بزرگ‌تر هستند و دارای پوست و موهای ضخیم تری هستند و سر و پای بزرگ‌تری دارند.
رایج ترین نوع موش های صحرایی در سراسر دنیا که به عنوان موش های خانگی شناخته می شوند، موش‌های صحرایی نروژی و موش های صحرایی سقفی می باشند. این دو گونه موش هیچ وقت با هم سازگار نبوده و همیشه با هم در حال جنگیدن بر سر منابع غذایی و پناهگاه هستند. موش صحرایی نروژی که بزرگ‌تر است معمولاً برنده این نزاع همیشگی می‌شود.
موش های صحرایی نروژی تمایل دارند در قسمت های زیرین ساختمان ها زندگی کنند و موش های صحرایی سقفی در طبقات فوقانی زندگی می کنند. بنابراین هر دو نوع می توانند هم زمان به یک ساختمان حمله کنند. در این صورت دو گونه موش در یک خانه هستند و تله گذاری را بیش از پیش برای افراد ساکن در آن خانه ها سخت می کند. در این شرایط بهترین انتخاب، استفاده از سموم قوی کشنده موش است. سمومی که به سرعت هر گونه تهاجم موش ها، به هر مکانی را کنترل می کنند.
